Etiket: Oyun

Çocukluğumuzun unutulmaz oyunlarından PİL oyunu. Kısa ömürlü bir oyun olduğunu düşünüyorum. Köyümüzde pille çalışan radyo ve teybin ömürleri pil oyunumuzun da ömrünü belirler.

Belki, sokaklarda pillerin gezintiye çıkmalarından önce buna benzer bir oyun vardır, piller çıkınca onun yerine pil konulmuştur. Bilemiyorum.

Artık büyük piller çoğunlukla tedavülden kalktığı için oyun da unutuldu.

Oyunumuzu büyük pille oynardık.
Oyunda pil ve el büyüklüğünde yassı taşlar kullanırdık.

Zakir ALKAN

Top ve televizyon daha köyümüze gelmemişken köyümüzün kültüründe onlarca oyun ve eğlence tarzı vardı. Ne yazık ki bunların büyük çoğunluğu bugün oynanmıyor, birçoğu ise unutuldu ve unutulmakta. Oysa her biri bir espri ve öğretim şekli taşıyan oyunlar hiçbir zaman unutulmayı hak etmiyorlar. Bu oyunların bir kısmı başka köy ve yörelerde de oynanan genel oyunlardır, bir kısmı ise sadece köyümüze has olan geleneksel oyunlarımızdır.

Oyunlar köy ortamının vazgeçilmez eğlence araçlarıdır. Köylünün neşesi, çocukların kaynaşması, ufak çaplı kavgalar, sosyalleşmeler hep oyunlar oynanırken gerçekleşir. Köy kültürünün en iyi aktarılabildiği platformlar da kesinlikle oyunlardır. Bu bakımdan biz oyunların kuralları vb. her türlü özelliklerini not etmek istiyoruz. Bu işin kesinlikle katkılarınızla gerçekleşeceğini biliyoruz ve katkılarınızı da bekliyoruz.

Not: Lütfen eksik kalanları bildirin. Tanıtmak istediğiniz oyunu detaylarıyla yazarak bize gönderin. Adınızla birlikte yayınlayalım.

Eşref ALTAŞ

Basdik, değneklerle veya değneğe benzer her şeyle oynanan güzel bir oyundur. Özellikle çobanların karaağaç değneği olursa çok daha güzel olur. Başı toppuzlu olur veya başına bir öküz çivisi çakılır ki değnekleri kırsın. Basdikte sayı sınırı yoktur. Kaç kişi olursa olsun oynanır. İlk önce bir EMEL çizgisi çizilir ve herkes bu emelin gerisinde durarak değneği ayağının ucuna koyarak en uzağa atar. Herkes attıktan sonra en yakına atan ebe olur (diker) ve değneğini emelden 6 -7 metre uzakta çizilen başka bir çizgiye paralel olarak uzatır. Değneğin başında eline bir pabuç alır ve bekler. Diğer oyuncular değneklerini mızrak atar gibi ebenin değneğine atarak onu ÇAKARLAR.

Eğer değneği yerinden oynatmışsa koşarak gidip kendi değneğine ayağıyla basar ve BASDİK der. Ebenin değneği yerinden oynamışsa değneğini düzeltir ve değneğine basamamış olana pabuçla vurmaya çalışır. Kime vurursa o ebe olur ve uyun yeniden başlar. Ebe değneğini çizgiye düzgünce koymadan pabucu atarsa vursa bile sayılmaz. Herkes atarda kimse değneği yerinden oynatamazsa ebe değneğinin başında durarak oyuncuların değneklerine basıp basdik demelerine izin vermez. Eğer uzun süre değneğine basan olmazsa ebe en önce atanı tespit eder ve 50 veya 100 e kadar sayar. Ebe sayı sayarken pabucu yere koyar ve ayağıyla pabuca basarak sayar. Eğer bu süre içinde kaçıp basdik yapan olursa sayı çürür ve yeniden saymaya başlanır. Bu arada her iki taraftan değneğine basmaya çalışanlar HAŞUT- HUŞUT diyerek ebenin görmediği yerden kaçmaya çalışır. Eğer kimse kaçamazsa değneğini ilk atan kişi sayılan sayının sonuna kadar kaçamazsa o ebe olur.

Güven AKÇAY

2, 3, 4 yaşındaki bir kaç çocuk, bir büyüklerinin eşliğinde eğleniyorlar. Eller karışık bir şekilde üst üste gelecek şekilde ve işaret parmağıyla başparmakla alttaki ellin derisini sıkmaktadır. Başlanır eller aşağı yukarı sallanmaya. Sallanırken aşağıdaki tekerleme söylenir. İşte bu küçük çocukların eğlencesi “Cim Cim Cim Ana”dır.

Aynı oyunun farklı yörelerde farklı tekerlemeleri vardır. Biz geçimimizin dayalı olduğu arpa, buğday ve sarıkoyunu söyleyip eğlenirken, başka memleketler kendi geçimleriyle, kültürleriyle tekerlemelerini söylüyorlar. Karşılaştırma olsun diye, işte size iki örnek: Biri bizim “Cim Cim Cim Ana”, diğeri Rize’den “Çimi Çimi Çirona”. Form ve şekil aynı; içerik ve sözler farklı.

Eşref ALTAŞ