Hacı Kazım’ın Bize Anlattıkları
Haci Kezim ya da Kezim emi neredeyse bir yüzyıl yorgunu.
Baltayla, odunla, çiftle, çubukla, tarlayla, suyla, harmanla, öküzle, otla, sapla, maranla, tekirle, samanla geçmiş bir ömrün ardından bir ofiste uyku çekmek. Biraz hüzünlü, biraz komik ama o kadar da umursamaz. Ofismiş, iş yeriymiş, koltukmuş önemsemeden öylesine umarsızca uzanmış. Ayakkabılar ayaktan çıkarılmış, baston fırlatılmış. Edeple eller kavuşturulmuş, fes hafif kaykılmış. Sanki birazdan bir gazele başlayacak tabi idarası kalmışsa.
Ne kadar da rahatsız bir koltuk: nerede divan, nerede makat, nerede seki. Nerede eski evin başköşesine konulmuş Fadime abanın minderleri. Ocak başı, sobanın dibi. Bu uyku yağmurlu havada ocakta kaynayan löbiyenin fokurtusunda yapılan şekerlemenin yerini tutar mı?
Gözleri açık mı kapalı mı bilinmez. Osman hoca kış gecelerinde vaaz ederken de biz Kezim eminin uyuyup uyumadığını anlayamazdık. Öyle direk dibinde yaslanmış, ağzı hafif açık, sakalı dikilmiş gözleri aralıklı dinlerdi. Şimdi de öyle.
Allah hepimize hayırlı uzun ömürler versin.
Fotoğrafları gönderen Mollagil’in Ahmet abiye teşekkür ederiz.
yalnız kezim emi çaruği, kıl çorapları, yün çorapları çıkarmış.
Adidas giymiş.
Allah yardımcısı olsun.Onun yalnızlığını hissettirmemeye çalışan tüm yakınlarından Allah razı olsun.Gerçekten enfes bir yazı olmuş,ağlamammı gülmemmi gerek bilemedim.
kezim emi gençliğinde o üzerinde yattığı koltukların ağaçlarını hizaya getirirdi. şimdi ise o koltuklar kezim emiyi hizaya getirmiş . ama bence kezim emi o masanın öbür tarafındaki koltuğa daha çok yakışır beee….
bu arada üniversite sınavını atlatmış olan tüm gençlerimize geçmiş olsun inşeAllah diledikleri yerleri kazanırlar vatana millete köylümüze hayırlı evlatlar olurlar.