Hz. Hamza, Hz. Peygamber?in amcasıdır ve Hz. Peygamber?den birkaç yaş büyüktür. Her ikisinin çocuklukları birlikte geçmiştir, ayrıca Hz. Peygamber, annesi Âmine?nin vefatından sonra dedesinin himâyesinde kalırken amcaları Abbas ve Hamza ile birlikte aynı evde ikâmet etmiştir.
Hz. Peygamber?in dedesi Abdulmüttalib?in altı hanımı ve bu hanımlarından altısı kız, on üçü erkek olmak üzere on dokuz çocuğu vardı. Bu erkeklerden biri de Hz. Peygamberin babası Abdullah?tı. Erkek çocukların en küçüğü Abbas, onun bir büyüğü, yani aşağıdan yukarıya doğru ikincisi de Hamza?ydı. Hamza?nın annesi Hâle ile Hz. Peygamberin annesi Âmine amca çocuklarıydı. Yani Hz. Peygamber, amcası Hamza ile teyze çocuğu oluyordu ve birbirlerinin sütkardeşiydiler. Her ikisine de Ebû Leheb?in câriyesi Süveybe süt emzirmişti.
Allah Resulü, kırk yaşına gelip kendisine peygamberlik verildiğinde amcalarından sadece Ebû Tâlib, Ebû Leheb, Hamza ve Abbas hayattaydı. Ebû Tâlib ve Ebû Leheb diğer ikisine göre yaşlıydı ve Ebû Leheb, hayatının sonuna kadar Hz. Peygamber?in İslâm davetini kabul etmedi. Her şeyi ile Hz. Peygamber?e, İslâm?a, Kur?ân?a ve Müslümanlara düşman oldu. Hicretten sonra Bedir zaferinin haberi Mekke?ye ulaştığında da kahrından öldü. Hasta olduğu için kendisi savaşa katılamamış, yerine paralı asker göndermişti. Ebû Tâlib ise, Hz. Peygamber?e devamlı destek vermiş fakat kelime-i şehâdeti açıkça söyleyemeden ölmüştü. Hz.Peygamber, bütün yakınlarını ve Mekkelileri İslâm?a dâvet ettiği gibi amcaları ile özel ilgilenmiş, onları devamlı İslâm?a dâvet etmiştir. Hz. Abbas, bu dâveti kabul etmiş, Müslüman olmuş ve fakat Müslümanlığını bir müddet gizlemiştir. Hz.Peygamber Mekke fethine kadar Hz. Abbas?ın Mekke?de kalmasını istemiş, ondan Mekke?deki gizli Müslümanları destekleme konusunda yardım talep etmiş ve de müşriklerin haberlerini anında kendisine ulaştırmasını istemişti. Hz. Abbas?da verilen bu görevleri en güzel şekilde yerine getirmişti.
Hz. Hamza?nın Müslüman olması biraz gecikti. Takdir edilen vakit ve saatin dolması gerekiyordu. Nihayet doldu ve beklenen an geldi. O?nun Müslüman olmasına, anlatacağımız şu vakıa sebep olmuştur.
Günün birinde Ebû Cehil, Safâ tepesi yakınında Rasûlullah (s.a.v.) ile karşılaşır ve O?na eziyet edip, hakaretler yağdırır, sözleri ile taciz eder, dininden ötürü Allah Resulünü ayıplar ve ibadetini ifa etmesine mani olur. Ebu Cehil?in o kadar tahrikine rağmen Allah Resulü onunla hiç konuşmaz, ne sözlü ne de fiili bir mukabelede bulunur. Aynı esnada Abdullah b. Cud?ân isimli şahsın azatlı cariyesi evinde otururken ve olan biteni izlerken Ebû Cehil?in Allah Resulüne yönelik ağır sözlerini işitmektedir. Ebû Cehil, hakaret ve saldırılarından sonra Allah Resulü?nün yanından ayrılıp Kureyşlilerin, Kâbe yanındaki oturma yerine gider ve onların yanına oturur. Aradan çok zaman geçmeden Hz. Hamza, çıkmış olduğu avdan okunu ve yayını kuşanmış bir vaziyette döner. (Hamza, iyi bir avcıydı. Okunu attığı gibi avını yakalardı. Avdan dönünce de Kâbe?yi tavaf etmeden evine gitmezdi. Önce Kâbe?yi tavaf eder, sonra Kureyş topluluğun yanına varır, onlara selam verir, onlarla konuşur, o gün avda karşılaştığı olayları onlara anlatır, sonra da evine dönerdi. Hamza o sıralarda kırk yaşının üstünde olmasına rağmen yine de genç, güçlü ve kuvvetli bir durumdaydı) Evine dönmek üzere olan Hamza?nın önüne Abdullah b. Cud?an?ın azadlı câriyesi çıkar ve ona şunları söyler:
?Ey Hamza! Keşke, Ebû Cehil?in biraz önce yeğenin Muhammed?e yaptıklarını bir görseydin. Ebû Cehil, onu burada otururken buldu ve ona eziyet etti, hakaret etti. Ağıza alınmayacak sözleri söyledi, onu çok üzdü, sonra da çekti gitti. Muhammed onunla hiç konuşmadı. O çekip gittikten sonra, Muhammed de buradan üzgün bir şekilde ayrılıp gitti.?
Câriye?nin bu sözleri Hz. Hamza?yı Ebû Cehil?e karşı kin ve nefretle doldurur. Evine gitmeden, tekrar Kureyş?in oturma yerine dönen Hz Hamza, elindeki yay ile Ebû Cehil?in kafasına vurur ve kafasını yarar. Ebû Cehil?e saldıran Hz.Hamza, bir taraftan da şöyle demektedir:
?Demek sen ona eziyet ediyor ve hakaret ediyorsun ha! Ben de onun dinini seçtim, ben de onun dediğini diyorum. Şayet elinden gelirse beni de engelle bakayım.?
Hz. Hamza?nın, Ebû Cehil?e yaptıklarını gören Ebû Cehil?in yakınları, Hz. Hamza?ya karşı Ebû Cehil?e yardım etmek için yerlerinden fırlarlar fakat Ebû Cehil:
?Hayır, yapmayın; yerlerinize oturun. Hamza haklıdır. Çünkü ben, onun yeğenine çok çirkin sözler söyledim, hakaret ettim.?
Bu olay üzerine Müslüman olan Hz. Hamza, Bedir savaşında şehit oluncaya kadar yeğeni Muhammed?in koruyucusu oldu, onu takip etti, ona yardım etti. O?nun Müslüman olması, Müslümanları sevindirdi; müşrikleri çok üzdü. Hz Hamza ile Müslümanlar kuvvetlendi. Müşrikler güç kaybetti. Bu olaydan kısa bir müddet sonra Hz. Peygamberi öldürmeye giden Hz. Ömer de Müslüman olunca müşrikler hepten yıkıldılar. Yıkılsınlar zâlimler, canları cehenneme! Değil mi?
Muhterem talebe kardeşlerim! Bu olay, aşağı yukarı hepinizin bildiği bir olaydır. Hepinizin bildiği, çocuklarına bile sık sık anlattığı bu olayı ben tekrar niye anlatıyorum size? Maksadım nedir acaba?
Maksadım şudur:
Muhterem talebe kardeşlerim! İçinde bulunduğumuz şu dünyada yaşadığımız şu zamanda içerideki ve dışarıdaki din düşmanları aynen Ebû Cehil gibi dinimize saldırıyorlar. Saldırsınlar, siz bu saldırılardan korkmayın sakın. Onlar görevlerini yapıyorlar. Nedir onların görevi? Şudur: İslâm dâvasına yeni filizlerin kazandırılması için gübre görevi üstlenmek. Gübredir onlar, gübre. Gerçekten gübredirler ha. Kendilerine bir faydası yoktur ama yaptıkları iş bize çok şey kazandırır. ?Keskin sirke küpüne zarar verir? demişler. Ne kadar da doğru bir söz, değil mi? Çatlasalar da patlasalar da İslâm?a ve Müslümanlara bir zarar veremeyecekler inşallah. Onların her olumsuz hareketi, her çirkin sözü, her taşkınlığı, her saldırısı İslâm?a yeni Hamzalar ve Ömerler kazandırıyor elhamdülillah.
Üzülmeyin, gevşemeyin, mahzun da olmayın. İnanıyorsanız en güçlü sizsiniz. Safları sıklaştırın, sık tutun?
Kaynak: eilahiyat.com
Ebu Cehiller ölmediler.Müslümanım diyen Ebu Cehiller var…