Hattat Hasan Çelebi, küçüklüğünden beri kâğıtlara ve yazıya düşkündür. İstanbul?da taş ustası Yusuf Efendi’nin vasıtasıyla Nisan 1964’te Hattat Hamid Aytaç Bey’le tanışır. Bir yazı kalıbını rutubetli bir mermere geçirmeye çalışan Hamid Bey, Çelebi’nin yazı öğrenme isteğini “Görüyorsun çok meşgulüm, ama benim talebem Halim var, ona git, o öğretir.” diyerek geri çevirir.
Hasan Çelebi, aylar sonra Erzurumlu eski Diyanet reisi Ömer Nasuhi Bilmen’in oğlu Avni Bilmen’e olayı anlatır. O da tekrar Hamid Bey’e gidip kendisinin selamını götürmesini ve onu reddetmeyeceğini söyler. O şevkle bir kez daha Hamid Bey’e giden Çelebi 14 Ekim 1964’te O’ndan meşke başlar. Bu birliktelik 18 yıl tâ Hâmid Bey’in vefatına kadar devam eder. Her hafta cumartesi günleri hocasına derse gitmeye gayret gösterir. Hâmid Bey hatla o kadar hemdemdir ki Çelebinin tabiriyle adeta “fenâ fi?l-hat” olmuştur.
Hamid Beyle meşk hiç de kolay değildir. Çünkü Hamid Bey konuşmayı sevmez, talebenin hatasını söylemez. Dersi geçip geçmediğini de bildirmez. Dolayısıyla Hasan Çelebi Hamid Bey’de tam iki sene sürekli Rabbi Yessir yazar, neticede kendinin kabiliyetsiz olduğuna bu sebepten de dersi bırakmaya karar verir. Bu kararla derse gelir, Hamid Bey’e dersi bırakacağını söyler, şaşırır Hamid Bey, sebebini sorar. O da “Kabiliyetim olmadığına kanaat getirdim. İki seneden beri Rabbi Yessir yazıyorum, geçmeye muvaffak olamadım.” der. Hâlbuki Hamid Bey durumun farkında dahi değildir. Şaşırır ve ileri derse geçmesini söyler. Bundan sonra da Çelebi derste şayet dört veya daha az hatası varsa kendisi bir ileri derse geçer.
Hasan Çelebi, gerçek bir hattat olma yolunda böylece sabrıyla ilerler.
Yüce dağların başına da zaten ancak sabır ve azimle ulaşılır.
allah ondan razı olsun ve onu muaffak eylesin